[panpepe]

Podobieństwa i róznice medody PNF i BOBATH


Głównym celem metody PNF jest odbudowa czynności ruchowych (reedukacja) podporządkowana fizjologicznej sekwencji rozwoju ruchowego i prowadzona w oparciu o ruchy zbliżone do tych, jakie się wykonuje w życiu codziennym. Postępowanie oparte jest o sumowanie się różnego rodzaju bodżców aferentnych (głównie wzrokowych, słuchowych, proprioceptywnych, dotykowych i równoważnych). W metodzie tej rezygnuje się z izolowanych ruchów w pojedynczych stawach i w typowych płaszczyznach. Całość ruchu jest wynikiem świadomych starań pacjenta, wspieranych elementami torującymi, do których można zaliczyć rozciągnięcie mięśni i innych elementów okołostatwowych , ciąg i nacisk, wzmocnienie aktywności mięśni poprzez odpowiednio stawiany opór, właściwy chwyt oraz zapewnienie odpowiednich warunków i kolejności pracy mięśni.


Ćwiczenia wykonuje się zwykle jednym z wielu sposobów, z których każdy ma inne zastosowanie. Do podstawowych technik stosowanych w tej metodzie można wymienic:


Powtarzane skurcze – należące to tzw. Technik agonistycznych i służące głównie wyuczeniu ruchu oraz rozwijaniu siły i wytrzymałości mięśniowej;

Rytmiczne zapoczątkowanie ruchu – należące do tej samej grupy, stosowane u osób, które mają problemy z rozpoczęciem ruchu ( sztywność, spastyczność );

Zmiana kierunku ruchu na przeciwny – jako nieodłączna składowa dla większości ruchów wykonywanych w życiu codziennym. Należy do grupy technik antagonistycznych, stosuje się tu 3 zasadnicze warianty ćwiczeń powrotnych - powolne zmiany kierunku ruchów, powolne zmiany kierunku ruchu z „trzymaniem” i rytmiczną stabilizacją;

Techniki rozlużniające – z ruchem biernym lub czynnym poza zakres ograniczenia ruchomości, ale po uprzednim rozlużnieniu, które uzyskuje się przede wszystkim na drodze poizometrycznej relaksacji

Dodatkowe środki fizykalne jako uzupełnienie powyższych technik


Podstawę dla powyższych technik stanowią wzorce kompleksów ruchowych, które są wzorcami ruchów globalnych przebiegających trójpłaszczyznowo i zawierające składową rotacyjną. Wszytskie wzorce mają swoją nazwę , odzwierciedlającą kierunek ruchu , bądż ruch zachodzący w stawie bliższym ( pozycję końcową ). Każdemu wzorcowi odpowiada wzorzec antagonistyczny ( powrotny ). Pozycja końcowa jednego wzorca jest pozycją wyjściową dla innego ( antagonistycznego ). W zależności od potrzeb i możliwości pacjenta, ustala się program leczenia, odrestaurowujący jak gdyby różne fazy rozwoju ruchowego. Ćwiczenia te można podzielić na następujące etapy:

1. Przetaczanie z leżenia tyłem do leżenia przodem;

2. Ćwiczenie równowagi w leżeniu bokiem

3. Przetaczanie z leżenia przodem do leżenia tyłem;

4. Ćwiczenie dolnej części tułowia;

5. Pełzanie do przodu i tyłu;

6. Unoszenie się do tzw.pozycji kolanowo-łokciowej i ćwiczenie równowagi w tej pozycji;

7. Podnoszenie się do klęku podpartego, „huśtanie się” w tej pozycji oraz ćwiczenie w niej równowagi;

8. Poruszanie się w klęku podpartym

9. Przejścia z klęku podpartego do pozycji „czworonożnej” oraz czworakowanie w tej pozycji;

10. Przejścia do siadu z leżenia oraz ćwiczenia równowagi w tej pozycji

11. Przejścia do klęku prostego i ćwiczenia równowagi w tej pozycji;

12. Przejścia do pozycji stojącej z klęku prostego zwieszonego, ćwiczenie równowagi w tej pozycji oraz stawianie kroków.


Dodatkowe ćwiczenia koncentrują się wokół dwóch aspektów – samowystarczalności pacjenta oraz ważnych dla życia funkcji tj. oddechu i poprawy jego mechaniki, ruchów oczu, ust i języka oraz połykania, a także stymulacji pęcherza i jelit oraz reedukacji mięśni twarzy.




W metodzie Bobath można wyróżnić 2 oddzielne metody – usprawniania dzieci dotkniętych mózgowym porażeniem dziecięcy oraz usprawniania dorosłych z hemiplegią. W pierwszym przypadku całość postępowania zmierza do poprawy samodzielności dziecka upośledzonego motorycznie. Uzyskuje się to poprzez wypracowanie u niego umiejętności utrzymywania prawidłowej postawy ciała w różnych pozycjach a w szczególności umiejętności zmiany pozycji w sposób jak najbardziej fizjologiczny. Terapeuta pracuje nad normalizacją wielkości i rozkładu napięcia mięśniowego oraz wyzwoleniu wzorców postawy i ruchu dziecka spod wpływu nieprawidłowych, prymitywnych odruchów postawy, a także jednocześnie na ułatwianiu wzorców opartych na prawidłowych reakcjach nastawczych i równoważnych. Techniki hamowania i ułatwiania służą również wzajemnej współpracy grup mięśniowych, w celu uzyskania swobodnego ruchu w zakresie dużej motoryki. Wyzwalane ruchy czynne mają początkowo charakter odruchowy, lecz wielokrotnie powtarzane stanowią podstawę dla póżniejszych prawidłowych ruchów dowolnych ( świadomych ). Całość postępowania bazuje na poruszaniu punktami kluczowymi ( tj. głową, szyją, obręczami, kończynami i innymi ), które wpływają na ukształtowanie się prawidłowych odruchów postawy i równowagi oraz ułatwiają zbliżony do normalnego rozwój dziecka. Stosowane tu ćwiczenia można podzielić na 4 grupy:

1. Ćwiczenia regulujące ustawienie głowy w przestrzeni oraz prawidłowe ułożenie głowy względem ciała;

2. Ćwiczenia polegające na ułatwieniu ruchów ciała dziecka za pomocą zmian ułożenia punktów kluczowych;

3. Ćwiczenia wyrabiające odruch równowagi;

4. Ćwiczenia wyrabiające odruch obronny.


Rozwój czynności ruchowych związany jest z odpowiednim odbieraniem bodzców dotykowych, proprioceptywnych, przedsionkowych, wzrokowych oraz ze stopniowym kształtowaniem somatognozji. Dlatego też manipulowanie punktami kluczowymi ma umożliwić dziecku gromadzenie prawidłowych odczuć sesnomotorycznych.


W usprawnianiu hemiplegików podstawą postępowania jest również hamowanie oparte o zmianę ułożenia punktów kluczowych, które poprzedza aktywizację pacjenta. Nadrzędną sprawą jest zwalczanie spastyczności, z czym wiąże się dobieranie tylko takich ułożeń i ćwiczeń, które nie wyzwalają patologicznych reakcji odruchowych. Można tu wyróżnić 4 etapy usprawniania:

unikanie większych wysiłków przez kk zdrowe oraz podejmowania kompensacji ubytków ruchowych przez tę stronę, gdyż sprzyja to utracie pamięci ruchowej i utrudnia dalsze usprawnianie. Należy zwracać tu uwagę na ułożenie pacjenta i różnych części jego ciała w różnych pozycjach. Pacjent ma patrzyć na stronę chorą. Stosuje się tu niebolesne i wygodne pozycje terapeutyczne – zmieniane co 2 godziny. Pacjent ćwiczy zmiany pozycji w łóżku, przygotowuje się go do siadania, stania i chodzenia oraz usprawnia się kg. Składowe dotyczące sprawności kk są dodatkowo rozkładane na takie elementy jak, np.: praca nad kontrolą nogi, kończyny górnej, mobilizacją barku itp. Dodatkowo stosuje się tu ćwiczenia równoważne.

częściowo pokrywa się z ćwiczeniami wykonywanymi na 1-wszym etapie, lecz zmierza się tu do ćwiczenia w siadzie i staniu, w pozycji pronacyjnej, czworonożnej i w klęku. Na tym etapie kładzie się nacisk na ćwiczenia chodu oraz opanowanie kontroli ruchu ramienia i niezależnego poruszania łokcia.

1. tu doskonali się chód i czynności kg.

2. poświęcony jest dalszemu doskonaleniu funkcji niedowładnej ręki.




Źródło: http://www.pandm.prv.pl/

[bobathWrocław]

reklama
kabatka