[Ania-wiosna08]

Iga ja nie miałam na myśli zwykłego mądralowania się na turnusie kiedy to jedna "mundra" mamuska "radzi" coś drugiej bo jej dziecko się drapie po policzku lub jest za grube ...przeczytaj uważnie moją wypowiedz i uwagę.

miałam na myśli konstruktywne uwagi i spostrzeżenia jak np. w moim przypadku kiedy widze że cos niepokojącego dzieje się z tym dzieckiem które jest wg mnie dość upośledzone i co najgorsze rodzice nie widza problemu większego...do tego dochodzi agresja której tez chyba nie chcą widzieć...

a drażni mnie to tylko i wyłącznie dlatego że moje osobiste dziecko jest "pod ręką " tego chłopca często i o bezpieczeństwo i rozwój mojego dziecka mi chodzi.

a to że ktoś sobie gada że mój syn np. nie mówi biegle za to wyraża się dźwiękami i gestami to sorry ... grunt że ja go rozumiem i nasza logopedka
albo to że jest przeraźliwie chudy bo nie chce jeść i jak słyszę uwagi cudne rady i komentarze jaki to on chudy i dlaczego i czy byłam z nim tu i czy dawałam mu to i czy to - zlewam to...

w moim poście chodziło o pomoc konkretna na konkretny problem dziecka a nie na robieniu uwag że jakies dziecko jest za grube lub dotyka się w buzie i co to oznacza.

Jednym mozna cos zasugerowac, drugim raczej sie nie powinno.

czyli? rozwiń myśl proszę co komu można sugerować

[Daga]

Iga, dobrze, że napisałaś, bo sama zaczęłam dietę i może ewentualnie chciałabym się podzielić doświadczeniem i służyć radą . Ale, że boję się straszliwie Twojego "spadaj" to nic a nic nie powiem

[Iga]

Anno, no Twoje mysli to wiesz, ze ciezko ogarnac

Po pierwsze, ustalmy jedno, ze na turnusie nie mądralujemy sie zwykle. I zadna z nas nie jest "mundra" mamuska ktora "radzi" coś drugiej.

Po drugie, my tutaj rozmawiamy o konkretnej sytuacji.

Po trzecie zadalas pytanie:

Cytat:

IGA a dlaczego od razu "spadaj"???

Na ktore Ci odpowiedzialam.

Po czwarte.

Cytat:

Jednym mozna cos zasugerowac, drugim raczej sie nie powinno. czyli? rozwiń myśl proszę co komu można sugerować

Jakiej oczekujesz odpowiedzi? Mi naprzyklad nie wolno sugerowac, zem gruba. Bo mi sie przykro sie robi i zamykam sie w sobie.

Daga wiesz, ze ja "spadaj" uzylam na potrzeby Z21, po tym jak moja kolezanka z miasta Kopernika kazala mi edytowac posta i zastapic wulgaryzm innym slowem.

EDIT: ja bez slownika nie umiem pisac, dobrze ze Tuski nie ma

[Daga]

[Ania-wiosna08]

Iga no raczej za słabo mnie znasz aby tak pisać nawet na podstawie zakątka chyba że jesteś wróżką to pozdro

Anno, no Twoje mysli to wiesz, ze ciezko ogarnac

a propos: jakie to moje myśli masz na myśli ?

Po czwarte.

Cytat:
Jednym mozna cos zasugerowac, drugim raczej sie nie powinno.

czyli? rozwiń myśl proszę co komu można sugerować


Jakiej oczekujesz odpowiedzi? Mi naprzyklad nie wolno sugerowac, zem gruba. Bo mi sie przykro sie robi i zamykam sie w sobie.


okej, wrazliwa jesteś rozumie, ale zakątek i turnusy nie dotyczą Ciebie i Twojej tuszy a dzieci i ich problemów i to miałam na myśli

[Maciejka]

[aniak]

Zdaje się, ze właśnie Filip dagi.

[baronek]

[mamagugu]

Rodger Elki (aqua)ma taką diagnozę i kilkoro znanych mi angielskich dzieci z zD.

[plaza]

Jak przeczytałam ten wątek to się ucieszyłam że na turnusy nie jeżdżę

[kabatka]

Posty o autyzmie i zespole Downa są tutaj.
Posty o asystencie są w tym miejscu.

plaza nie wyrabiałabym sobie zdania o turnusach na podstawie jednostkowej sytuacji podczas wybranego turnusu Tak jak ze wszystkim, także pewnie z tym potrzebny szerszy kontekst.

[plaza]

Znam "szerszy kontekst" z relacji bezpośrednich i zdania nie zmienię

[Marzenia]

Bardzo trudno jest sformułować jedną definicję niepełnosprawności intelektualnej dawniej upośledzenia umysłowego, ponieważ jest to zjawisko bardzo skomplikowane pod względem różnorodnych przyczyn, objawów, dynamizmu, przebiegu oraz prognoz.

Sformułowanie "niepełnosprawność intelektualna" jest stosunkowo nowe, terminologia z nim związana nie jest w pełni uporządkowana a jej zakres podlega pewnej zmienności zależnie od aspektu w jakim jest rozpatrywane (kryteria medyczne, społeczne, pedagogiczne).

Sama nazwa powstała na skutek trendów w pedagogice specjalnej i psychologii, mających na celu odejście od terminów stygmatyzujących osoby niepełnosprawne, takich jak używane dawniej w formalnej diagnostyce psychiatrycznej określenia debilizm, imbecylizm i idiotyzm, później upośledzenie umysłowe.

Zostały one, w 1959 roku w Wielkiej Brytanii zastąpione pojęciem subnormalności intelektualnej w stopniu niższym niż normalny i znacznie niższym. Inne określenia, takie jak:
oligofrenia ("małomyślenie" od greckiego: oligos – mały, phrene – rozum)
upośledzenie umysłowe
niedorozwój umysłowy
osłabienie rozwoju umysłowego
upośledzenie rozwoju psychicznego
zahamowanie rozwoju psychicznego
obniżona sprawność psychiczna

Są obecnie także uważane za wartościujące i zaleca się zastępowanie ich terminem "niepełnosprawność intelektualna".


W literaturze przedmiotu niepełnosprawność intelektualna postrzegana jest w trzech kontekstach: kliniczno- medycznym, praktycznym i psychologiczno- społecznym.

W pierwszej grupie są definicje ujmujące niepełnosprawność intelektualną (niedorozwój umysłowy) jako objaw choroby, ze zwróceniem uwagi na etiologię i patogenezę.

Zdaniem H. Spionek niedorozwój umysłowy to „ogólne zmniejszenie możliwości rozwojowych spowodowane bardzo wczesnymi, a jednocześnie nieodwracalnymi zmianami patologicznymi w centralnym układzie nerwowym dziecka”.

Według K. Kirejczyka niepełnosprawność intelektualna (upośledzenie umysłowe) to istotnie niższy od przeciętnego w danym środowisku ( o co najmniej dwa odchylenia standardowe) globalny rozwój jednostki z nasilonymi trudnościami w zakresie uczenia się i przystosowania, spowodowany we wczesnym okresie rozwojowym przez czynniki dziedziczne, wrodzone i nabyte po urodzeniu wywołujące trwałe zmiany w funkcjonowaniu ośrodkowego układu nerwowego .

„W ramach koncepcji kliniczno- medycznej osoba niepełnosprawna intelektualnie (upośledzona umysłowo) postrzegana jest jako jednostka, której nie można pomóc w sensie efektywnej rehabilitacji, ponieważ wiąże się z ingerencją w biologiczne struktury organizmu.
W przypadku niepełnosprawności intelektualnej należałoby zmienić wadliwie działające mechanizmy mózgowe, co zgodnie z obecną wiedzą medyczną jest ciągle jeszcze nierealna. Dlatego też stan ten należy zaakceptować, a osobę niepełnosprawną intelektualnie otoczyć opieką, najlepiej umieszczając ją w specjalnie do tego przygotowanych instytucjach”.

Drugą grupę stanowią definicje, które mają charakter prawno – administracyjny.

Definicje te konstruowane są na potrzeby orzecznictwa o stopniu utraty zdrowia i inwalidztwie .

W trzeciej grupie są definicje psychologiczne niepełnosprawności intelektualnej, różniące się liczbą oraz rodzajem kryteriów, według których ocenia się ten stan. Przykładem może być definicja proponowana przez American Assocation on Mental Retardation mówiąca, że niepełnosprawność intelektualna „jest szczególnym stanem funkcjonowania, który zaczyna się w dzieciństwie i charakteryzuje się ograniczeniem zarówno inteligencji jak i umiejętności adaptacyjnych. Odzwierciedla umiejętność dopasowania się osoby do struktury i oczekiwań środowiska.

M. Kościelska (1984) określa niepełnosprawność intelektualną jako „różne typy zaburzeń rozwoju o odmiennej patogenezie, których wspólnym wyróżnikiem jest to, że ograniczają dziecku realizację społecznych wymagań” .

Definicja Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych (ICD- 10) z 1997r mówi że niepełnosprawność intelektualna „ (upośledzenie) jest to zahamowanie lub niepełny rozwój umysłowy, wyrażający się przede wszystkim w upośledzeniu umiejętności, które ujawniają się w okresie rozwojowym i stanowią o ogólnym poziomie inteligencji, tzn. zdolności poznawczych, mowy, motorycznych i umiejętności społecznych. Może występować samodzielnie lub z innymi zaburzeniami psychicznymi i fizycznymi” .

Eksperci Amerykańskiego Towarzystwa Badań nad niepełnosprawnością intelektualną podają ujednoliconą definicję twierdząc, że przez „niepełnosprawność intelektualną rozumie się niższą od przeciętnej ogólną sprawność intelektualną, która powstała w okresie rozwojowym i jest związana z jednym lub więcej zaburzeniami w zakresie dojrzewania, uczenia się i społecznego przystosowania.

Nieco inne podejście do tematu niepełnosprawności intelektualnej mieli M. P. Maloney i M. P. Ward (1998). Podobnie jak Z. Sękowska, postrzegali oni niepełnosprawność intelektualną w trzech perspektywach, lecz zaproponowali nieco inne kryteria: kliniczny, rozwojowy oraz społeczny.

„W perspektywie klinicznej niepełnosprawność intelektualna traktowana jest jako problem medyczny. Przyczyną jest defekt biologiczny w nieodwracalny sposób uszkadzający struktury i funkcje Centralnego Układu Nerwowego”.

Analizując podejście rozwojowe można porównać je do koncepcji biopsychospołecznej. „W perspektywie rozwojowej niepełnosprawność intelektualna utożsamiana jest z niepowodzeniem w rozwoju człowieka, który uwarunkowany jest zróżnicowanymi czynnikami biologicznymi i środowiskowymi”.

M. Kościelska (1998) podaje przykład „triady” niepełnosprawności intelektualnej: „niepełnosprawnego intelektualnie Ja, niepełnosprawnego intelektualnie umysłu i niepełnosprawnego intelektualnie życia”. Wszystkie elementy triady pozostają względem siebie w zależnościach zdrowotnych. Takie podejście każe nam traktować osobę niepełnosprawność intelektualną całościowo i ukazuje, że w większości cech podobna jest do osoby z normą intelektualną.

„Niepełnosprawność intelektualna jest stanem, do którego dochodzi się w wyniku nieprawidłowego procesu rozwojowego. W znacznej części opiera się on na zależności między stereotypowym wyobrażeniem o osobach upośledzonych jako odmiennych psychicznie od ogółu społeczeństwa” .

„W perspektywie społecznej niepełnosprawność intelektualna postrzegane jest jako fakt społeczno- kulturowy, sama niepełnosprawność traktowana jest jako stan nabyty w toku interakcji społecznych” .

Reasumując, pojęcie niepełnosprawności intelektualnej oznacza różne typy zaburzeń rozwoju o odmiennej patogenezie, których wspólnym wyróżnikiem jest to, że ograniczają człowiekowi realizację społecznych wymagań. Człowiek niedorozwinięty umysłowo jest z reguły bardzo ograniczony w dążeniu do samodzielności często pod każdym względem.

Klasyfikacje niepełnosprawności intelektualnej:

Na samym początku należy wspomnieć o kryteriach niepełnosprawności intelektualnej. Kryteria, według których obecnie rozpoznaje się niepełnosprawność intelektualną są następujące: ewolucyjne, społeczne, pedagogiczne, lekarskie oraz najbardziej znane psychologiczne.

Kryterium ewolucyjne polega na tym, iż badacz porównuje poziom rozwoju czynności orientacyjno – poznawczych, intelektualnych, emocjonalnych, motywacyjnych, wykonawczych, w tym poziom rozwoju mowy, rozwoju motorycznego badanego dziecka z poziomem wymienionych czynności prawidłowo rozwijającego się dziecka.

Kryterium społeczne bierze pod uwagę zaradność ogólną jednostki, niezależność, samodzielność, odpowiedzialność, uspołecznienie. Zatem uwzględnia ono zdolność radzenia sobie w różnych sytuacjach życiowych i społecznych w zależności od wieku życia i środowiska społecznego, z którego pochodzi.

Kryterium pedagogiczne uwzględnia:


zasób wiadomości i umiejętności przewidzianych programem nauczania przedszkolnego i szkolnego, w tym umiejętność rysowania, malowania, lepienia, liczenia, czytania, pisania itp. stosownie do wieku życia i grupy przedszkolnej lub klasy, do której dziecko uczęszcza. Należy wziąć pod uwagę metody nauczania, systematyczność uczęszczania do przedszkola lub szkoły, współpracę domu ze szkołą,

rodzaj i stopień trudności w nauce przedszkolnej lub szkolnej,

tempo uczenia się. Tempo uczenia się pozwala na odróżnienie dziecka zaniedbanego środowiskowo i dydaktycznie od dziecka umysłowo upośledzonego.

Kryterium lekarskie uwzględnia całokształt badań lekarskich, w tym badania pracowniane. W kryterium tym bierze się pod uwagę:

- wyniki badań somatycznych,

- wyniki badań neurologicznych, psychiatrycznych, okulistycznych, audiologicznych itp.,

- wyniki badań biochemicznych, jak np. w fenyloketonurii, galaktozemii, homocystynurii,

- wyniki badań elektroencefalograficznych, pneumoencefalograficznych itp.,

- wyniki badań cytogenetycznych, ujawniających aberracje chromosomalne występujące w około 100 znanych już zespołach, jak np. zespół Downa, Pataua, Edwardsa, miauczenia kota.

Należy podkreślić, iż podczas pełnych badań psychologiczno – pedagogiczno – lekarsko – klinicznych dziecka podejrzanego o niepełnosprawność intelektualną należy uwzględnić wszystkie omówione kryteria.

W kryterium psychologicznym uwzględnia się całą osobowość człowieka. Bada się przede wszystkim główne procesy regulacji, do których zalicza się procesy orientacyjno – poznawcze, intelektualne, emocjonalne, motywacyjne, mechanizmy kontroli oraz procesy wykonawcze. Zwraca się również uwagę na ważne społecznie cechy osobowości .

Najbardziej znana jest właśnie klasyfikacja psychologiczna, uwzględniająca pomiar stopnia rozwoju intelektualnego. Iloraz inteligencji według kryterium psychologicznego stanowi znaczący wskaźnik niepełnosprawności intelektualnej (upośledzenia umysłowego).

Najnowszą klasyfikację niepełnosprawności umysłowej podaje Międzynarodowa Klasyfikacja Uszkodzeń i Niepełnosprawności i Upośledzeń (ICD-10) z 1997r. oraz klasyfikację opracowaną przez Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne (DSM- IV) z 1994r.

W obu tych klasyfikacjach iloraz inteligencji określany jest ilościowo przez wartość liczbową ilorazu inteligencji (I.I. lub IQ) ukazaną za pomocą testów na inteligencję np. Wechslera, Stanforda-Bineta, Termana-Merill.

W DSM- IV i ICD-10 wyróżnia się cztery stopnie niepełnosprawności umysłowej: lekki, umiarkowany, znaczny i głęboki [Cytowska B. 2002, s. 10].

Tabela 1 ukazuje wartości liczbowe I.I. (IQ) w poszczególnych stopniach upośledzenia umysłowego w ICD- 10 i DSM- IV.

Tabela 1. Czterostopniowa klasyfikacja niepełnosprawności intelektualnej wg DSM- IV i ICD- 10 źródło: [Cytowska B. 2002, s. 10]

Stopnie niepełnosprawności intelektualnej
Według DSM- IV -Według ICD- 10
Lekki II poziom 50- 69 IQ poziom 50-55 do ok.70
Umiarkowany II poziom 35- 49 IQ poziom 35- 40 do 50-55
Znaczny II poziom 20-34 IQ poziom 20-25 do 35-40
Głęboki II poziom poniżej 20 IQ poziom poniżej 20- 25

Zestawienie tabelaryczne przedstawia różnice jakie występują w dwóch obowiązujących klasyfikacjach upośledzenia umysłowego. „Klasyfikacja DSM- IV różni się od ICD- 10 głównie liczbą wyróżnionych w niej grup i kategorii diagnostycznych, na które podzielono rozwojowe zaburzenia psychiczne. W ICD- 10 są trzy grupy natomiast DSM- IV liczy aż jedenaście. Różnice dotyczą też używanej terminologii i miejsca poszczególnych kategorii diagnostycznych w określonej grupie zaburzeń” .

Oprócz klasyfikacji, przyjmujących za podstawę wskaźnik ilorazu inteligencji, istnieje klasyfikacja niepełnosprawności intelektualnej oparta na etiologii upośledzenia umysłowego. Klasyfikacja ta uwzględnia osiem grup czynników patogennych, a mianowicie niepełnosprawność intelektualną związane:

- ze schorzeniami zakaźnymi,

- z chorobami i czynnikami intoksykacyjnymi,

- - ze schorzeniami pourazowymi lub czynnikami fizycznymi,

- z zaburzeniami metabolizmu; wzrastaniem i odżywianiem,

- z nowotworami,

- ze schorzeniami i czynnikami działającymi w okresie przedporodowym (nieznanego pochodzenia),

- ze schorzeniami o nieznacznej lub niepewnej etiologii, z objawami strukturalnymi,

- z niejasnymi lub psychologicznymi reakcjami jedynie funkcjonalnymi .


Konsekwencje niepełnosprawności intelektualnej


Na początku należy wspomnieć, że w niepełnosprawności intelektualnej występują istotne ograniczenia w funkcjonowaniu przystosowawczym, przynajmniej w zakresie dwu spośród wielu takich sprawności jak:

- komunikowanie się słowne,

- porozumiewanie się,

- samoobsługa (troska o siebie),

- radzenie sobie w obowiązkach domowych,

- sprawności interpersonalne,

- korzystanie ze środków zabezpieczenia społecznego,

- kierowanie sobą,

- zdolności szkolne,

- praca,

- sposoby spędzania wolnego czasu,

- troska o zdrowie.

Niepełnosprawność intelektualna wpływa na całokształt funkcjonowania. Konsekwencje, ich natężenia zależą od stopnia niepełnosprawności intelektualnej.

„Osoby niepełnosprawne intelektualnie w stopniu lekkim charakteryzują się najłagodniejszą formą niedorozwoju umysłowego” [Sowa J. 1997, s.44]. Wygląd zewnętrzny i rozwój fizyczny nie wyróżnia tych osób od „normalnych” rówieśników. Częściej jednak występują u nich anomalie fizyczne tj. zajęcza warga, zez, czy też uszkodzenia zmysłów.

„Dziecku niepełnosprawnemu intelektualnie nie towarzyszą żadne inne oznaki niedorozwoju fizycznego może ono sprawić wrażenie normalnie rozwiniętego. Nawet podczas prowadzonej rozmowy na tematy życia codziennego trudno jest nieraz zorientować się w defektach intelektualnych”.

Niezwykle trudno jest odróżnić dziecko niepełnosprawne w stopniu lekkim od dziecka zaniedbanego. Wynika to z podobnych objawów zachowania, warunków środowiskowych, z których dziecko pochodzi mogą wpłynąć niekorzystnie na jego rozwój ogólny".

Dziecko niepełnosprawne intelektualnie w stopniu lekkim
charakteryzuje upośledzona zdolność myślenia abstrakcyjnego oraz nieudolność systematycznego ujmowania zdobytych wiadomości i wiązania ich w logiczną całość. Cechuje je myślenie konkretno-obrazowe .

Najbardziej upośledzone są: precyzja, szybkość ruchów i umiejętności wykonywania ruchów równoczesnych.

Jak podaje J. Wyczesany (2005, s.31) procesy poznawcze „można poszeregować wg stopnia ich upośledzenia rozpoczynając od najbardziej zaburzonych:

- rozumowanie

- długotrwała pamięć mechaniczna

- krótkotrwała pamięć logiczna

- krótkotrwała pamięć mechaniczna

- długotrwała pamięć logiczna

- trwałość uwagi.

H. Borzyszkowska (1987,s.14-16) podaje cechy charakterystyczne występujące w niepełnosprawności intelektualnej w stopniu lekkim:

SPOSTRZEŻENIA - są niedokładne. Proces spostrzegania jest zwolniony i w wąskim zakresie. Postrzegają znaczenie mniej przedmiotów w tym samym czasie niż dzieci normalne.

UWAGA - jest mimowolna. Uwaga dowolna jest w ograniczonym stopniu, tzw. nietrwała, łatwo odwracalna i charakteryzuje się słabą podzielnością.

PAMIĘĆ - biorąc pod uwagę, że niepełnosprawni intelektualnie mają problemy ze skupieniem uwagi, występują trudności w zapamiętywaniu. Charakterystyczna jest przede wszystkim pamięć mechaniczna. Pamięć logiczna jest znacznie słabsza. Niezwykle specyficzną cechą tej grupy jest słaba wierność zapamiętywania. Nawet po upływie krótkiego czasu wspomnienia zamazują się. Dlatego dzieci upośledzone mają skłonność do konfabulacji.

MYŚLENIE - ma charakter konkretno- obrazowy i sytuacyjny. Myślenie logiczne występuje w formie uproszczonej. Podczas rozwiązywania zadań upośledzeni umysłowo próbują zastosować znany schemat do nowych zadań. Ogromną trudność sprawia im przechodzenie od znanego materiału do nowo poznawanego, od poznania zmysłowego do racjonalnego, czy też niższego poziomu (konkretnego) do wyższego (abstrakcyjnego)

MOWA - jej rozwój jest zakłócony lub opóźniony. „Ich zasób słownictwa jest ubogi, a właściwe rozumienie utrudnione.” Zaś słownik bierny jest bogatszy od czynnego. Wyrażanie myśli odbywa się w sposób rozwlekły z wieloma dygresjami, używają wyrażeń w niewłaściwy sposób i bez pełnego zrozumienia ich znaczenia, nie trzymając się głównej myśli.

Kolejnym ważnym czynnikiem charakteryzującym niepełnosprawnych intelektualnie jest wolne tempo pracy, brak samodzielności pomysłowości i przemyślanego planu działania. Sami mogą wykonywać proste prace i w różnym stopniu przystosowywać się do warunków życia. Z wielką trudnością tworzą pojęcia – raczej odtwarzają wyobrażenia. Wyobraźnia twórcza jest uboga, zdolności kombinacyjne nikłe, sądy i wnioskowania nieudolne, myślenie mało ruchliwe. Często spotykamy duże zubożenie życia uczuciowego [Wyczesany1999,s. 36].

Osoby z lekką niepełnosprawnością intelektualną często nie rozumieją bardziej skomplikowanych zjawisk i sytuacji trudnych. By je rozwiązać stosują metodę prób i błędów, bądź też starają się naśladować innych nie przewidując dokładnie skutków swoich decyzji.

Podczas wykonywania pracy wskazana jest kontrola, gdyż często osoby te przerywają swoje zajęcie gdy tylko pojawi się problem i nie są w stanie sobie z nim poradzić .

Oprócz kontroli niezbędna jest również pochwała i motywacja do podjęcia pracy [Wyczesany J.1999, s.36]. W większości przypadków osoby te są wrażliwe na pochwałę i ta cecha charakteru sprawia, że mają oni uczuciowy stosunek do pracy przez nich wykonywanej.

Podsumowując należy stwierdzić, że niezależnie od całej różnorodności charakterologicznej jednostek niepełnosprawnych intelektualnie w stopniu lekkim zaobserwować można cechy wspólne. Należą do nich:

- niedostateczna umiejętność panowania nad sobą i zaspokajania pragnień

- niedostatecznie przemyślane postępowanie

- skłonność do naśladownictwa

Ze względu na wymienione cechy osoby te przy barku odpowiedniej opieki i w niedostatecznych warunkach środowiskowych łatwo ulegają złym wpływom. Jednocześnie przy sprzyjających warunkach wychowawczych mogą „opanować nieskomplikowane zawody i przystosować się do wymagań środowiska społecznego”.

Niepełnosprawność intelektualna w stopniu umiarkowanym
odznaczają się poważnymi uszkodzeniami centralnego układu nerwowego. Dotyczy to wszystkich procesów poznawczych tj.:

- spostrzeganie jest niedokładne, wolne

- uwaga - dominuje uwaga mimowolna, słaba koncentracja uwagi oraz wąski jej zakres

- pamięć - nietrwała, głównie mechaniczna

- myślenie - ma charakter konkretnego opartego na spostrzeżeniach

- mowa - jest agramatyczna, bełkotliwa i niewyraźna, a słownictwo ubogie.

Rozwój dzieci niepełnosprawnych intelektualnie w stopniu umiarkowanym przebiega z dużym opóźnieniem. W wieku 4 – 5 lat zaczynają samodzielnie chodzić oraz wypowiadać pierwsze słowa. Z trudem przyswajają sobie podstawowe czynności jak ubieranie się, połykanie pokarmów stałych czy też nawyki zachowania higieny osobistej.

Niektóre spośród dzieci niepełnosprawnych intelektualnie w stopniu umiarkowanym udaje się nauczyć czytać, pisać, liczyć, jednak często w skromnym zakresie. Omawiana populacja odznacza się dużymi trudnościami w przystosowaniu emocjonalnym i społecznym. W porozumiewaniu się słowo mówione często wspomagają gestem, mimiką, naśladując czynności zaobserwowane u osób, z którymi pozostają w kontaktach społecznych.

W przebiegu procesów emocjonalno- motywacyjnych u osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym dostrzec można potrzeby psychiczne. Odczuwają potrzebę bezpieczeństwa, miłości i potrafią w sposób żywy ujawnić sympatię i potrzebę kontaktów społecznych. Osoby te nie przejawiają inicjatywy i samodzielności i z trudem przyswajają sobie podstawowe czynności, jak choćby ubieranie się czy dbanie o higienę osobistą. Słabo również panują nad pierwotnymi popędami. Ich poziom sprawności motorycznej jest niski przez co czynności manualne i lokomocyjne mogą sprawiać problemy. W wieku 4-5 lat przypadają początki pierwszego chodzenia i wypowiadania pierwszych słów.

Jednakże można ich nauczyć wielu czynności przydatnych w pracy zarobkowej m.in. koszykarstwo, tkanie, szycie, robienie na drutach itp. Mogą pracować w domu lub w zakładach pracy chronionej pod kontrolą mistrza.

Niepełnosprawni intelektualnie w stopniu znacznym
również odznaczają się poważnymi uszkodzeniami Centralnego Układu Nerwowego.

Niski poziom rozwoju umysłowego uniemożliwia im naukę czytania, pisania i liczenia. Spostrzeganie jest niedokładne i bardzo wolne. Uwaga skupia się jedynie na silnych bodźcach i jest krótkotrwała. Pamięć jest bardzo ograniczona. Jej zakres jest wąski, a trwałość znikoma. Mówią niezrozumiale (dyslalje) za pomocą 5-6 wyrazów.

Myślenie dzieci z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu głębokim jest sensoryczno – motoryczne, bardzo słabo rozwinięte w działaniu. Głęboko upośledzone jest myślenie pojęciowo – słowne. Osoba upośledzona w stopniu znacznym wykazuje poważnie obniżoną sprawność i szybkość spostrzegania.

Ograniczone są procesy emocjonalne i dojrzałość społeczna. Osoby z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym są zdolne do okazywania uczuć, przywiązania, choć wyrażają je w sposób prymitywny.

Podobnie jak przy niepełnosprawności intelektualnej w stopniu umiarkowanym poziom rozwoju motorycznego jest znacznie opóźniony. Pierwsze koki stawiane są przez dzieci w wieku przedszkolnym. Dzięki intensywnej rehabilitacji są w stanie nauczyć się wykonywania prostych czynności życia codziennego i samoobsługi. Jednak osoby te nie są zdolne do samodzielnego życia i wymagają opieki osoby drugiej.

U osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu głębokim
można stwierdzić upośledzenie procesów orientacyjno-poznawczych, intelektualnych, emocjonalnych, motywacyjnych i wykonawczych. Rozwój intelektualny u tych osób nie przekracza poziomu 3-letniego dziecka, a dojrzałość społeczna osiąga maksymalnie wiek 4-latka. Znacznie częściej występują wady zmysłów (wzroku, słuchu) jak również wszelkiego rodzaju niedowłady, porażenia kończyn, czy inne schorzenia wymagające specjalistycznego leczenia.

Czynności percepcji i uwagi są bardzo zróżnicowane, począwszy od jej braku do cząstkowego jej występowania. Mowa jest niewykształcona. Osoby te nie mówią i nie rozumieją mowy, wydają jedynie dźwięki nieartykułowane.

Osoby z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu głębokim są w stanie opanować zdolność chodzenia lecz w przypadku bardzo głębokiego upośledzenia może wystąpić stadium odruchów bezwarunkowych.

Biorąc pod uwagę procesy emocjonalno – motywacyjne i dojrzałość społeczną osoby upośledzone w stopniu głębokim zdolne są do wyrażania prostych emocji. Najczęściej jednak występuje brak objawów życia uczuciowego i przejawów samodzielności. W wyniku długotrwałego ćwiczenia może nauczyć się sygnalizować potrzeby fizjologiczne. Dzieci upośledzone umysłowo w stopniu głębokim zwolnione są z obowiązku szkolnego, wymagają stałej opieki i pielęgnacji.

Stwierdzenie niepełnosprawności intelektualnej niesie ze sobą liczne konsekwencje – głównie rodzinne i społeczne.



Rodzice stają przed faktem, że ich dziecko nie będzie normalne. Grono specjalistów nie zważając na uczucia przeprowadza wywiad z rodzicami na temat przebiegu ciąży i przebytych chorób.

„Niepełnosprawność intelektualna jest przede wszystkim ograniczeniem możliwości życiowych. Jest przeszkodą w posiadaniu domu pracy i rodziny. Z powodu upośledzenia jest się kłopotem i ciężarem dla bliskich, kimś tak marnym, że nie wartym kochania ani nie zasługującym na miejsce w ludzkiej wspólnocie. Poczucie bycia gorszym powoduje określone skutki psychologiczne”.

„Dominuje poczucie udaremnienia dążeń i pragnień życiowych, rodzi się stan napięcia” co przekłada się na różnego rodzaju choroby o objawach somatycznych bądź psychosomatycznych. Większość osób upośledzonych umysłowo znajduje w sobie źródło niepowodzeń co wywołuje u nich poczucie winy. Często czują się uzależnieni od innych, wręcz ubezwłasnowolnieni.

Nie opuszcza ich również poczucie samotności, brak bliskich więzów z ludźmi spowodowane jest niewiedzą i lękiem przed osobami niepełnosprawnymi intelektualnie. Jednak najbardziej dramatyczne okazuje się poczucie braku miejsca w życiu. Osoby najbliższe w znacznej części odsuwają się od tych osób co powoduje osamotnienie, pozbywają się ich odsyłając np. do domów opieki, lub wręcz popadają w drugą skrajność. Zbyt troskliwi rodzice chcąc ochronić swoje niepełnosprawne dziecko trzymają je „pod kloszem” przeżywając za niego życie. Poprzez takie zachowanie zatrzymują rozwój dziecka, uczą bezradności i posłuszeństwa wobec opiekunów jak również bezgranicznego zaufania, które niekiedy okazuje się zgubne [Kościelska M. 1995, s.37-39].

Od tego jak rodzice pojmują niepełnosprawność intelektualną, swoje obowiązki wobec dziecka z niepełnosprawnością intelektualną zależy rozwój i wychowanie oraz kształtowanie się osobowości dziecka.

Wiadomość o niepełnosprawności intelektualnej dziecka nie pozostaje obojętna. Rodzicom na ogół jest trudno pogodzić się z tą myślą. Wszyscy rodzice pragną i spodziewają się dziecka zdrowego, dlatego też wiadomość o niepełnosprawności intelektualnej jest dla nich wielkim wstrząsem i bolesnym doświadczeniem.

B. Spock i M Lerigo (1969) stwierdzają: „rodzice dziecka niepełnosprawnego intelektualnie bardziej cierpią, że uczucia ich są burzliwe, pełne konfliktów i trudne do zrozumienia dla nich samych”.

Reakcje rodziców są różne na wieść o niepełnosprawności intelektualnej ich dziecka. Jednak wszystkim trudno się pogodzić z tym faktem. Jedni nie chcą dostrzec upośledzenia u swoich dzieci. U innych dominuje wstyd, niektórzy czują się winni. Każda z tych postaw niesie ze sobą bardzo niekorzystne dla dziecka konsekwencje. „Należy dodać, że zaakceptowanie przez rodziców dziecka niepełnosprawnego intelektualnie jest utrudnione, ponieważ rzadko kiedy środowisko społeczne w którym ta rodzina funkcjonuje, ma dla jej problemów pełne zrozumienie” .

Jedną z cech charakterystycznych sytuacji społecznej dzieci niepełnosprawnych jest ograniczenie kontaktu z innymi osobami.
Najczęściej zostają one sprowadzane do kręgu najbliższej rodziny, a często i te są ograniczone koniecznością przebywania dziecka w szpitalu.

Kontakty z pełnosprawnymi rówieśnikami są sporadyczne, jeżeli już do nich dochodzi, ich przebieg jest zwykle zakłócony, również ze względu na emocjonalny stan dzieci zdrowych. Zachowują się one niezręcznie, sztucznie, co bywa boleśnie odczuwane przez dzieci niepełnosprawne.[/b]

[gosia196905]

Marzenia podała :Niepełnosprawni intelektualnie w stopniu znacznym
również odznaczają się poważnymi uszkodzeniami Centralnego Układu Nerwowego.

Niski poziom rozwoju umysłowego uniemożliwia im naukę czytania, pisania i liczenia. Spostrzeganie jest niedokładne i bardzo wolne. Uwaga skupia się jedynie na silnych bodźcach i jest krótkotrwała. Pamięć jest bardzo ograniczona. Jej zakres jest wąski, a trwałość znikoma. Mówią niezrozumiale (dyslalje) za pomocą 5-6 wyrazów.

Myślenie dzieci z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu głębokim jest sensoryczno – motoryczne, bardzo słabo rozwinięte w działaniu. Głęboko upośledzone jest myślenie pojęciowo – słowne. Osoba upośledzona w stopniu znacznym wykazuje poważnie obniżoną sprawność i szybkość spostrzegania.

Ograniczone są procesy emocjonalne i dojrzałość społeczna. Osoby z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym są zdolne do okazywania uczuć, przywiązania, choć wyrażają je w sposób prymitywny.

Podobnie jak przy niepełnosprawności intelektualnej w stopniu umiarkowanym poziom rozwoju motorycznego jest znacznie opóźniony. Pierwsze koki stawiane są przez dzieci w wieku przedszkolnym. Dzięki intensywnej rehabilitacji są w stanie nauczyć się wykonywania prostych czynności życia codziennego i samoobsługi. Jednak osoby te nie są zdolne do samodzielnego życia i wymagają opieki osoby drugiej.

Nie do konca jest to pewnik, ponieważ Monika jest upośledzona w stopniu ZNACZNYM a jednak- nauczyła się czytać ,pisać i troche liczy
-ma bardzo dobrą i długoterminową pamięć -w mig zapamiętuje wierszyki ,piosenki ,sytuacje
-mówi zrozumiale i ma duży zasób słów
-nie sądzę też aby uczucia wyrażała w prymitywny sposób itp.

Piszę o tym dlatego,abyśmy nie brały dosłownie tego co jest gdzieś napisane ale to jak my postrzegamy swojego dzieciaczka-aby prawidłowo ocenić dziecko trzeba z nim być , żyć a cała reszta to tylko papiery ,statystyka itd.

[Ania-wiosna08]