[trigo]

Moja boska nie załapała się na fotkę zbiorową (jak zwykle buszowała w okolicach szkoły, gdzie była konfa), więc ma indywidualną foteczkę z ciotką aquą:

[kabatka]

[kropeczka]

Bardzo się cieszę, że mogłam uczestniczyć w tej konferencji, wspaniała atmosfera
Cieszę się, że mogłam Was wszystkich spotkać i poznać nowe osoby. Emocji było dużo, niestety bardzo mało czasu na dyskusje.

To co zapadło mi w pamięci to cytat z wywiadu z Pablo Pineda
"Myślę, że każde dziecko z zespołem Downa, jeśli odpowiednio się je stymuluje, może zajść wysoko- tyle że niekoniecznie na uniwersytet"

A także słowa dr Barbary Marcinkowskiej- "Należy dać dziecku szansę"

[groszek]

[Mewa]

A może przestańmy się katować? Mamy tyle pieniędzy, ile mamy i w ramach możliwości robimy, co możemy. Wiadomo, pieniądze są ważne, nawet bardzo, w wychowywaniu dzieci, nie mówiąc już o terapii. Ale na pewno wiele zamożnych amerykańskich rodzin stworzyło swoim dzieciom warunki podobne do tych, które miała Andrea, a ich dzieci nie radzą sobie aż tak dobrze. Jej sukces to na pewno też zasługa dobrych genów.

Dzięki za info z konferencji.

[Lusi]

[hoobs]

Ja mam mieszane uczucia co do konferencji... Chyba liczyłam na coś więcej, że dowiem się czegoś nowego, ważnego. Pierwszy raz brałam udział w takim spotkaniu, nie miałam pojęcia jak to wygląda, ale z góry założyłam, że skoro to stolica, to musi to być na poziomie, na pewno mają większą wiedzę itp.,itd. Prof. Sobolewska dla mnie nie miała pojęcia o czym mówi. Gdyby nie obecność tych, których znałam tylko z wpisów na Zakątku, żałowałabym, że tam pojechałam. Po pierwszym dniu konferencji miałam wrażenie, że chyba najlepiej wszystko odpuścić, że w najlepszym przypadku dziecko pójdzie do szkoły specjalnej, a te wyjątki w postaci Chrisa Burke czy Pabla Pinedy to tylko w filmie.... Zastanawiam się czy za 20-30 lat (bo zaangażowani w konferencję rodzice mają właśnie dzieci głównie w tym przedziale wiekowym) też będę miała taki pogląd? Mam nadzieję, że nie. Poza tym to ciągłe przerywanie dyskusji, bo już czas nas goni, było dla mnie czymś okropnym. Wypowiedzi innych (zdecydowanie za wyjątkiem pewnej autorki poradnika dla rodziców dzieci z zD ;)) to najcenniejsze co mogliśmy przecież usłyszeć, dobrze jest czerpać wiedzę z doświadczeń innych . Na szczęście drugi dzień przyniósł trochę pozytywnych aspektów. Aby móc słuchać dr Barbary Marcinkowskiej chyba mogłabym się pokusić o jakieś kolejne studia podyplomowe. Świetna kobieta, z konkretną wiedzą, zaangażowaniem i przede wszystkim z wiarą w nasze dzieci. Mój ulubiony cytat- słowa Pabla Pinedy - który nam przybliżyła, to ten sam, o którym wspominała już kropeczka :) Dr Marcinkowska zmusiła mnie do refleksji i dała nadzieję, że jednak warto... No i filmy też były fajne. W końcu udało mi się je wszystkie oglądnąć. Zdecydowanie króluje tu Up & Down Projekt - młodzież zachowuje się dokładnie tak jak wszyscy nastolatkowie, tak samo się przedrzeźniają i lubią spędzać ze sobą czas, co z tego, że czasem te wypowiedzi nie są składne czy wymowa kuleje. I nasunęła mi się taka myśl, że Natalia Suchcicka mogłaby w filmie Marka Koterskiego grać - charakterystycznie powtarza na końcu zdania słowo (chyba zazwyczaj to jest czasownik), które już w tym zdaniu padło.

P.s. No i żałuję, że nie spałam w hotelu :(

[vagabunda8]

i amen

[groszek]

Prof.Sobolewska ma tę paskudna cechę, że nie przygotowuje się do wystąpień.Pewnie zjadła ją już rutyna.Podobnie było w Krakowie w zeszłym roku.Szukała czegoś pomiędzy wycinkami prasowymi...ale ona tak już ma...moze życie ją już zmęczyło , może już się nie chce i pewnie ma wrażenie , że już temat ZD nie ma dla niej tajemnic więc zapowiada tak z biegu...a szkoda bo bez wątpienia mądra kobieta.

Dla mnie pierwszy dzień też był słaby.Tak niestety bywa, trudno przewidzieć co powie zaproszony prelegent, szczególnie, że kiedyś było więcej materiałów w teczce, tego co zamierzają powiedzieć zaproszeni goście, a teraz po prostu puchy....